امروز یکی از معلمان باز نشسته را دیدم گفت فلانی شما دسترسی به مسئولین ورزش ندارید گفتم چطور گفت ما تعدادی از معلمان با زنشسته با بچه ها محل و آشنا ها یکساله هفته ای یک جلسه سالن اجاره کرده بودیم تفریحی فوتسال بازی می کردیم جلسه ای ۳۵۰ یکدفعه گفتند اجاره یک سانس شده جلسه ای ۷۰۰ گفتم مگه منطقه شما کجاست گفتن سمت نبرد جنوبی پائین شهر گفتم خدا یا اگر اینا ۱۵ نفر باشن هر نفر حدود ۵۰ هزار تومن باید بدهند تا یک جلسه فوتسال بازی کنند اون معلم عزیز به من گفت حالا نمی تونیم ورزش کنیم اشکالی نداره دلم از این می سوزه که دوسه نفر از بچه ها ی محل را ترک داده بودیم می ترسم فوتباله تعطیل بشه دوباره اعتیاد را شروع کنند. درد بزرگ این است چرا وقتی اصل سوم قانون اساسی تاکید بر ورزش رایگان برای عموم مردم دارد تعداد اندکی از مردم و جوانان سالم کشور هم امکان ورزش کردن ندارند و بر اساس سیاست های غلط این امکانات ورزشی که بسیار هم طی دهه های گذشته ایجاد شده است در اختیار افراد خاص یا بصورت اجاره در اختیار افرادی با اهداف اقتصادی قرار گرفته است با این مختصر مطلب ببینید چگونه بهره وری در حوزه ورزش در اهداف خود سقوط کرده و از طرف دیگر آمارجرم و جنایت ،اعتیاد،آسیب های اجتماعی افزایش و سلامت جسمی و نشاط اجتماعی کاهش یافته است. باور داشته باشیم مشکلات امروز ما نبود منابع نیست مشکل از چگونگی استفاده از منابع می باشد. که خود تعریف مدیریت است. امید وارم بصورت فوری فکری به حال شیوه واگذاری اماکن ورزشی بشود تا مردم برای ورزش کردن دغدغه مالی نداشته باشند.
